စာေပႏွင့္ယဥ္ေက်းမႈ

စာေပႏွင့္ယဥ္ေက်းမႈ

         

           ၾကာရြက္သည္ ေရေပၚမွာမဟုတ္ ေရမ်က္ႏွာျပင္ႏွင့္ ကပ္ရပ္လ်က္ရပ္တည္ေနသည္။ ေရနဲ႔ၾကာကုိ ခြဲျခား၍ မရစေကာင္း။ ေရျမင့္မွ ၾကာတင့္သည္။ ထုိနည္းတူ စာေပႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ စာေပ ဒြန္တြဲလ်က္ရွိ၏။ စာေပျမင့္မွ လူမ်ဳိးတင့္မည္။ အမ်ဳိးဂုဏ္ျမင့္မည္။

          “စာေပဆုိတာ.. ပင္ကုိသဘာဝေတြနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ ဘာသာစကားကုိ အေျချပဳျပီး ေျပာဟန္ သုိ႔မဟုတ္ ေရးဟန္အမ်ဳိးမ်ိဳးျဖင့္ ရသေပၚလြင္ေအာင္ျဖစ္ေစ၊

ဗဟုသုတမ်ားေအာင္ျဖစ္ေစ၊ ေျပာဆုိေရးသားခ်က္မ်ဳိးဟာ ‘စာေပ’ (Literature) ျဖစ္တယ္။ ” (ဦးထြန္းျမင့္၊ ဘာသာေဗဒ)

          ဤေန႔ ျမဳိခမိတုိ႔မွာလည္း ပင္ကုိယ္သဘာဝႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ ဘာသာစကားကုိ အေျချပဳျပီး “ျမိဳခမိစာေပ” ဟူ၍ရွိလာျပီ။ သုိ႔ေသာ္ ျမိဳခမိစာေပမွာ (written Language) အဆင့္မွာသာရွိေသးျပီး Literature  ဆုိေသာ စာေပအဆင့္ကုိ မမီေသးပါ။ ေတာပန္းအဆင့္မွာသာ ရွိေသးသည္။

          (၁၁) ရာစုမွ ျမန္မာစာေပအစမွာလည္း ေဝါဟာရ (Vocabularies) မ်ားမျပည့္စုံေသးေၾကာင္း ျမန္မာစာေပ သမုိင္းမ်ားတြင္ ေတြ႔ရွိရသည္။

          ျမိဳခမိမ်ား သူသူငါငါ မိမိတုိ႔မိခင္ဘာသာစကား (Mother Language) ကုိ ေျပာရေကာင္းမွန္း၊ ရသခံစားရေကာင္းမွန္း မသိၾကသည္က မခက္ေပဘူးလား၊ ပတ္ဝန္းက်င္ေလာင္းရိပ္ေအာက္က ေျပးထြက္မရႏုိင္ဘဲ အငွါးစကားမ်ားျဖင့္သာ ေဖါင္ဖြဲ႔ေျပာဆုိဂုဏ္ယူေနၾက၏။ ဘာသာစကား၊ စာေပမေျပာႏွင့္ လူမ်ဳိးပါ မေပ်ာက္သည္က ေတာ္ေသး၏။ ျမဳိခမိတုိ႔၏ ပင္ကုိယ္ဘာသာစကားေဝါဟာရမ်ားမွာ “ရွိေတာ့ရွိတယ္၊ ရွားတယ္” ဆုိသကဲသုိ႔ ျဖစ္ေနျပီ။

          ဤအေျခအေနမ်ဳိးမွာ ျမိဳခမိစာေပႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုေတာ့ ရွိေကာင္းပါ၏။ အားလုံးကတူညီေသာအျမင္။ တူညီေသာအသိ၊ တူညီေသာဦးတည္ခ်က္ျဖင့္ “ျမိဳခမိစာေပႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ” (Mrokhami Sapie he Arinon) ကုိ ေဖၚထုတ္သင့္ၾကျပီဟု ျမင္မိပါသည္။

          “အၾကင္အလုပ္တစ္ခု၏ ရလဒ္သည္ စစ္ကုိလည္းအားမေပး။ ေရႊ ေငြ ရတနာကုိလည္း အဓိကမျပဳ။ လူတန္းစား ခြဲျခားျခင္းကုိ မမႈဘဲ အတၱႏွင့္ ပရဟိတအက်ဳိးကုိရရွိေစျခင္းကား မိမိတုိ႔ အမ်ဳိးသားဘာသာစာေပႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈအတြက္ လုပ္ေဆာင္ျခင္းေပတည္း။

ျမဳိခမိစာေပေကာ္မတီ

၂၀၁၀၊ ႏုိဝင္ဘာ (၁၀) ရက္။

ေျပာင္းတင္လမ္းကေဝဒနာနွင့္ အျခားရသစာစုမ်ား
ထင္းေအာင္(ေက်ာက္ေတာ္)
မွျပန္လည္တင္ပုိ႔သည္။