ရခုိင္အစ
မာရယုက ဟုစာဆုိရွိသူမာရယုမင္းသားမွာ ဓညဝတီကုိ
စတင္တည္ေထာင္သူျဖစ္သည္။ မာရယုမင္းသားမွာ သက်သာကီဝင္အဇၨဳနရွင္ရေသ့ႏွင့္
သက္အမ်ဳိးသမီး ဣႏၵမာရုတုိ႔မွ ေမြးဖြားသူျဖစ္သည္။
ဧခ်င္းႏွင့္ ရာဇဝင္မ်ားတြင္ ဆက္(ဆတ္)ဟုေရးသားထားရာ တိရိစာၦန္မွလူသားမေမြးႏုိင္ပါ။
လူသားတုိ႔၏ တကယ္ျဖစ္ရပ္အမွန္မ်ားသည္ ကာလၾကာျမင့္ေသာအခါ ပုံျပင္ဒ႑ာရီဆန္လာသည္။
အရွင္ေကသရက မာရယုႏွင့္
ေဗဒါရဇဝင္ရွင္းတမ္းစာအုပ္တြင္ တိရိစာၦန္မွ
လူသားမေမြးႏုိင္ေၾကာင္းကုိ အေသးစိတ္ရွင္းလင္း ထားသည္။ ရခုိင္မင္းသမီး ဧခ်င္းအပုိဒ္(၆)တြင္-
“ေဘး
ေစာသက်၊ အဇၨဳနလ်င္၊
ကပိကဟု၊ ျပည္မခြာေရွာင္၊ ျမိဳင္ေခ်ာင္ေတာတြင္း၊
သီတင္းသံုးရာ၊ ၾကမၼေလခတ္၊
စ်ာန္လြတ္္ေလ်ာ၍၊ ရေသ့မ်ိဳးပြါး၊
“ဆတ္” မသားဟု၊
မာရယုလွ်င္” ဟူ၍စပ္ဆိုထားသည္။
ရခုိင္ရာဇဝင္အရ သက္မင္း ငမင္ငတုံ
(ေအဒီ ၇၉၄-၈၁၈)
မွာ ေဝသာလီေက်ာက္ေလွကားျမိဳ႕၊ ပ်က္သုဥ္းျပီးေနာက္ စမၸဝတ္ျမိဳ႕ကုိ
ထူေထာင္သူျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိရသည္။
သက္မင္း ေကာင္းလွျဖဴမွာလည္း
(၁၆) ရာစုကုန္ခါနီးတြင္ ပေဒသရာဇ္မင္းငယ္အျဖစ္
အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေၾကာင္း မွတ္သားရသည္။
သက္လူမ်ိဳးမွာ ဆက္ကယ(ဆက်)သက်သာကီဝင္မင္းမ်ဳိးျဖစ္ေၾကာင္း ရခုိင္ရာဇဝင္တြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။
ဦးေသာင္းေဖ ကရခုိင္လူမ်ဳိးမွာ ေရွးဦးစြာ
အိႏၵိယေျမာက္ပုိင္းမွ ဝင္ေရာက္လာေသာ
(ဆက်) ျမန္္မာအေခၚ
(သက်) လူမ်ဳိး
ျဖစ္သည္ဟု ေရးသားထားသည္။ သက္လူမ်ဳိးႏွင့္
ရခုိင္လူမ်ဳိးတုိ႔မွာ မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္မွ ဆင္းသက္ လာၾကသူမ်ား
ျဖစ္ေၾကာင္း ေကာက္ခ်ဆဲြႏုိင္ပါသည္။
ၿမံဳလူမ်ိဳးကုိ
ရွာပုံေတာ္ဖြင့္ရလွ်င္ အဒူမင္းညိဳ၏
ရခိုင္မင္းသမီးဧခ်င္းႏွင့္ မဟာပညာေက်ာ္
ေလွ်ာက္ထုံးမွာ အဓိကက်ေပသည္။
ၿမံဳလူမ်ဳိးမွာ ပ်ဴ
ကမ္းယံ သက္တုိ႔ႏွင့္
ေခတ္ျပိဳင္ထြန္းကားခဲ့ေသာ လူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ၿမံဳလူမ်ဳိးမွာ
ယေန႔တုိင္ မထင္မရွားဘဲ
တိမ္ျမဳပ္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ၿမံဳလူမ်ဳိးကုိ ခရစ္ႏွစ္
၁၄၄၄ ခုႏွစ္တြင္
စတင္ေဖာ္ျပျခင္းခံရျပီး၊ ၁၉၇၈
ခုႏွစ္တြင္ ေနာက္ဆုံးအေနျဖင့္ မွတ္တမ္းတင္ထားသည္ကုိ
ေတြ႔ရသည္။ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုမ်ားကုိ ေလ့လာသုေတသနျပဳပါက ၿမံဳလူမ်ိဳးမွာ
ေပ်ာက္ကြယ္ေနျပီးဟူ၍ မွတ္္ခ်က္ျပဳေပလိမ့္မည္။
ၿမံဳလူမ်ိဳးအမည္ကုိ
သကၠရာဇ္ ၈၀၆
ခုစြဲ စစ္ကုိင္းထူပါရုံေက်ာက္စာတြင္ ပထမဦးဆုံး
ေရးသားထား သည္ကုိ
ေလ့လာႏုိင္ေပသည္။
“သက္
ျမဳန္ ခ်င္းကို
အစုိးရေသာ ကစၥပတိ
အႆပတိမည္ေသာ ပန္းေသးတုိ႔၏
အမ်ဳိးအႏြယ္ ျဖစ္ေသာ
ရခုိင္မင္းသည္ ဖုိးေခါင္ဆဲထပ္ကုိ က်ဴး၍ အဘုိးအတုိင္းမသိေသာ ျမရွင္လက္ေကာက္ကုိ
ဦးထိပ္တင္၍ ဆက္ျပီးေသာ”
ဟူ၍ ေက်ာက္စာ
စာ၂၁-၂၂
တြင္ေရးသားထားသည္။ ၿမဳံကုိ
ျမဳန္ဟူ၍ ေရးသားထားသည္။ ၿမံဳလူမ်ဳိးမွာ
ရခုိင္ျပည္နယ္တြင္ သက္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အတူေနထုိင္ခဲ့ေၾကာင္းကို
ေလ့လာ ႏိုင္ေပသည္။
အထက္ပါစစ္ကုိင္းထူပါရုံ
ေက်ာက္စာသမုိင္းကုိ ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ အင္းဝေခတ္နရပတိၾကီး
(ေအဒီ ၁၄၄၂-၆၈)
ႏွင့္ရခုိင္ဘုရင္ မင္းခရီး
(ခ) အလီခင္
(ေအဒီ ၁၄၃၄-၅၉)
တုိ႔ေခတ္ျပိဳင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခ်ိန္ ျဖစ္သည္။
မင္းႏွစ္ပါးမွာ ဖုိးေခါင္ေတာင္ရိုးတြင္ အင္းဝႏွင့္
ရခုိင္နယ္နမိတ္ကိစၥကုိ ေဆြးေႏြးျပီး
ဖုိးေခါင္ေတာင္အေနာက္ကုိ ရခုိင္၊
ဖုိးေခါင္ေတာင္အေရွ႕ကုိ အင္းဝနယ္ဟူ၍
နယ္နမိတ္မ်ားမွတ္သားခဲ့ ေၾကာင္း
မွတ္သားရသည္။
ရခုိင္ျပည္နယ္ရွိ
မဟာျမတ္မုနိဘုရားကုိ အေနာ္ရထာမင္းႏွင့္ အေလာင္းစည္သူမင္းလက္ထက္တုိ႔
တြင္ ပုဂံသုိ႔
ပင့္ေဆာင္ရန္ၾကိဳးပမ္းခဲ့ေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္ခဲ့ေခ်။ ဘုိးေတာ္ပဒုံမင္းလက္ထက္တြင္
မဟာ ျမတ္မုနိဘုရားကုိ အမရပူရ (မႏၲေလး)
သုိ႔ ပင့္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ေအာင္ျမင္မႈအထိမ္းအမွတ္အျဖစ္
ေက်ာက္စာတုိင္စုိက္ထူခဲ့ရာတြင္ ၿမဳံလူမ်ဳိးကုိေဖာ္ျပထားရာ
“သွ်မ္းျပည္အလုံး သိမ္းက်ဳံးပတ္ခ်ဳပ္
တရုပ္ထိပ္နင္း လင္းစင္မ်က္ႏွာမည္း ေက်ာ္ကသည္း
ယုိးဒယားစေသာ အေရွ႕ျပည္ေထာင္တလႊား တလုိင္းတဝယ္ (ထားဝယ္)
ပင္လယ္စပ္က်ဴး၊ ပသွ်ဴးအစဥ္
စသည့္ကုန္ေအာင္ ေတာင္ပင္လယ္ဖက္ရပ္နား ရခုိင္ဟဲရုမ္သက္
“ျမဳမ္” ကုံးရမ္
ေတာင္ဝွမ္းတေလွ်ာက္ အေနာက္ပဋိကၠရားစေသာ သင္းေဘာသားကုလား
ကန္တူး ငနားၾကီး
ေရေပၚမီးတေတာက္ အျမီး
ေရာက္ တသင္း
ခ်င္းလင္းသိန္ေပါ တမုန္္ထရုစေသာ အရုိင္းတုိ႔စုေနရာ
ဟိမဝႏၲာ ေတာဖ်ား”
ဟူ၍ ခရစ္ႏွစ္
၁၇၈၄ ခုထုိး
မဟာမုနိေက်ာက္စာ စာ
၂၈-၂၉
တြင္ ေရးသားထားပါသည္။ ၿမံဳကုိ “ျမဳမ္”
ဟူ၍ ေရးသားထားသည္။ ယင္းအခ်ိန္တြင္
ရခုိင္ျပည္နယ္၍ ၿမဳံလူမ်ိဳးမွာ ရခုိင္ဟဲရုမ္ (ဟဲရုံ)
သက္လူမ်ဳိးတုိ႔ႏွင့္ အတူရွိေနပါသည္။
ရခုိင္ဘုရင္ဘေစာျဖဴ
(ေအဒီ ၁၄၅၉-၁၄၈၂)
လက္ထက္ ပညာရွိ
အမတ္ၾကီးအဒူမင္းညိဳမွာ ရခုိင္မင္းသမီး ဧခ်င္းကုိ
ေရးသားခဲ့သည္။ ထုိဧခ်င္းမွာ
ဧခ်င္းမ်ားအနက္ အေစာဆုံးျဖစ္ျပီး ရခုိင္မင္းစဥ္
မင္းဆက္အေၾကာင္းႏွင့္ ျပည္နယ္ျဖစ္စဥ္ပါ ေရးသားထားသည္။
ထုိဧခ်င္းတြင္ ၿမဳံလူမ်ဳိးႏွင့္ ပတ္သက္၍-
ေျပးသြားခဲ့တုံ
ၿမဳံ ဟဲရုံျပည္
တည္သည္ယခု (အပုိဒ္
၁၂)
ၿမဳံဟဲရုံကုိ
ဆန္တုံတခက္ ရွင့္ဘုိးဖ်က္သည္ (အပုိဒ္
၁၂)
ပန္္းတင္ဟဲရုံ
ၿမဳံကားတံျမက္ ဆြမ္းခ်က္လုပ္ေကၽြး (အပုိဒ္
၂၁)
သက္ရိုင္းႏွင့္
ၿမဳံ ဥသုံေမွာင့္ေမွာင့္ (အပုိဒ္
၂၆)
ဘဂၤါးကုလား
ၿမဳံသက္သားႏွင့္ သုုံးပါးလုံးျပည္ (အပုိဒ္
၃၄)
ဟူ၍ ေဖၚျပထားသည္။
မႏၲေလး မဟာမုနိေက်ာက္စာတြင္ ဟဲရုမ္ဟု
ေရးထားျပီး ယခုဧခ်င္းတြင္ ေဖာ္ျပေသာဟဲရုံလူမ်ဳိးမွာ
ရခုိင္ျပည္နယ္တြင္ မရွိေတာ့ေပ။ တိမ္ေကာေပ်ာက္ကြယ္ေနျပီေလာဟူ၍
စဥ္းစာဖြယ္ျဖစ္သည္။ ဦးထြန္းေရႊခုိင္က ၿမဳံႏွင့္
ဟဲရုံလူမ်ိဳးႏွင့္ ပတ္သက္၍
မိမိဘဝဇာတ္ျမဳပ္ကာ ေရငုံႏုတ္ပိတ္ၿမဳံထားျပီး ေနထုိင္ၾကေသာေၾကာင့္ ၎တုိ႔ကုိ
ၿမဳံလူမ်ဳိးဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ၎တုိ႔အရပ္ကုိ
ၿမဳံျပည္ဟုလည္း ေခၚၾကသည္။
“ၿမဳံဟစ္ရုံ (ဟဲရုံ)”
ျပည္မွာ အိႏိၵယႏုိင္ငံ ၾတိပူရျပည္နယ္တြင္
ရွိေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္။
ရခုိင္ရာဇဝင္ႏွင့္
ျမန္မာရာဇဝင္ပါၿမဳံႏွင့္ ဟစ္ရုံ
(ဟဲရုံ) လူမ်ဳိးမွာ
အိႏၵိယႏုိင္ငံ ၾတိပူရျပည္နယ္တြင္ ရွိသည္ဟု
ေရးသားခ်က္ကုိ ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ ရခုိင္ျပည္နယ္ႏွင့္
ၾတပူရျပည္နယ္တြင္ ရွိသည္ဟု
ေရးသားခ်က္ကုိ ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ ရခုိင္ျပည္နယ္ႏွင့္
ၾတိပူရျပည္နယ္မွာ အလွမ္းကြာေဝးလြန္္းလွသည္။ ရခုိင္ရာဇဝင္တြင္ ပါရွိေသာ
ၿမဳံလူမ်ဳိးမွာ ရခုိင္ျပည္နယ္အတြင္းရိွ ၿမဳံလူမ်ဳိးကုိသာ ရည္ညႊန္းေၾကာင္း
ေက်ာက္စာမ်ားႏွင့္ ဧခ်င္းတြင္
ေဖာ္ျပျပီးျဖစ္သည္။ ဟစ္ရုံ
(ဟဲရုံ) လူမ်ဳိးမွာ
ထုိအခ်ိန္က ရခုိင္ျပည္နယ္တြင္ ရွိခဲ့၍ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးအေနျဖင့္ ေဖၚျပခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ရခုိင္ဘုရင္
စူဠစႏၵရားမွာ ခရစ္ႏွစ္
၇၆၉ ခုတြင္
နဂါးရစ္ (ေမာ္ေတာ္စြန္း)
မွ အျပန္္
ေရနစ္ေသဆုံးမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍
အမတ္ၾကီး ဓမၼေဇယ်ကုိ
လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္သည္ဟု စႏၲာေဒဝီမိဖုရားၾကီးက သံသယျဖစ္ခဲ့သည္။ ဓမၼေဇယ်အမတ္ၾကီးကုိ
နန္းေတာ္သုိ႔ဝင္ခြင့္မျပဳသျဖင့္ ကစၧပနဒီ
(ကုလားတန္္) ျမစ္ညာသုိ႔
သြားျပီး ရဲမက္တို႔ႏွင့္အတူ ျမဳိ႕တည္သည္
ဟုသိရသည္။ ယင္းေနရာကုိ
ၿမဳံျပည္ဟုေခၚသည္။
ဦးထြန္းေရႊခုိင္
ေဖာ္ျပထားေသာ ၿမဳံႏွင့္
ဟစ္ရုံ (ဟဲရုံ)
လူမ်ဳိးတုိ႔၏ ၿမဳံျပည္
(ၾတိပူရ) မွာ
ရခုိင္ျပည္နယ္ႏွင့္ အလွမ္းကြာေဝးလြန္းလွသည္။ ျဖစ္ႏုိင္မည္မထင္ပါ။ ၿမဳံျပည္မွာ
ရခုိင္ျပည္နယ္အတြင္းသာ ရွိႏုိင္ပါသည္။ ရခုိင္ရာဇဝင္ေက်ာက္ရိုး၊
ျမဳိ႕တည္ျခင္း အလၤကာတြင္
“ဓမၼေဇယ်စုံႏွစ္မမႈ ထုိသူရဲမက္
သိမ္းေခၚလွ်က္သား ၿမဳံ
ရြာအဝင္ ေတာင္ခြင္ျမဳိင္ေျခ”
ဟုပါရွိရာ ဓမၼေဇယ်အမတ္ၾကီးမွာ ၿမဳံတုိ႔ေနရပ္တြင္
ျမိဳ႕သစ္တည္သည္ဟု ယူဆမိပါသည္။
ယင္းအခ်ိန္ကတည္းက ရခုိင္ျပည္နယ္တြင္ ၿမဳံလူမ်ဳိးတုိ႔
ရွိေနျပီျဖစ္သည္။
အေလာင္းစည္သူမင္းလက္ထက္
ရခုိင္ဘုရင္လက်ၤာ မင္းနန္းထီးနန္း ျပန္လည္ရရွိေရးအတြက္
စစ္ကူေပးရာ ျမန္မာ
ပ်ဴႏွင့္ တလုိင္း
(မြန္) တုိ႔
မဟာျမတ္မုနိဘုရား အထိေရာက္ခဲ့သည္။ သတုိ႔လက္ခ်က္ေၾကာင့္
မဟာျမတ္မုနိရုပ္ပြါးေတာ္မွာ ပလႅင္မွျပဳတ္က်ျပီး ေျမဖုံးေနခဲ့သည္။
ဒသရာဇာမင္း (ေအဒီ
၁၁၂၃-၁၁၃၉)
လက္ထက္တြင္ ေရွးဘုိးေလာင္းေတာ္ ေဘးေလာင္းေတာ္တု႔ိ
ကုိးကြယ္ခဲ့ေသာ မဟာျမတ္မုနိဘုရားကုိ အမတ္ၾကီးလက်ၤာအား
ရွာေဖြေစခဲ့သည္။ ဘုရားပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ေနထုိင္ေသာ
ၿမဳံလူမ်ဳိးအၾကီးအကဲ ငေအာင္လာႏွင့္ အေပါင္လာ
ညီအစ္ကုိတု႔ိ လမ္းညႊန္ျပမႈေၾကာင့္ မဟာျမတ္မုနိ
ဘုရားကုိ ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့ေၾကာင္း မန္းရာျပည့္ထုတ္ မႏၲေလးမဟာျမတ္မုနိဘုရားၾကီး
သမုိင္းစာအုပ္တြင္ ဖတ္ရႈရသည္။
တဖန္ယင္းစာအုပ္တြင္
မဟာျမတ္မုနိဘုရားကုိ ျပန္လည္ရွာေဖြေတြ႔ရွိရာ ဒသရာဇာမင္းက
ဘုရားသိမ္ေတာ္ကုိ မြမ္းမံျပင္ဆင္ခဲ့သည္။ ဘုရားၾကီးတံခါးေလးရပ္ အေစာင့္အေနဆြမ္းတင္ပန္းကပ္ မ်က္ႏွာေတာ္သုတ္္၊ တံခြန္ဆြဲ၊ တံျမတ္ခတ္၊ က်ီးစာေျခာက္အလုိ႔ငွာ ျပဴ (၁၀၀၀)၊ ကုလား (၁၀၀၀)၊ တလုိင္း (၅၀၀)၊ ကမ္းယံ (၅၀၀)၊ ၿမဳံ (၅၀၀)၊ ခ်င္း (၅၀၀) ေပါင္း လူ (၄၀၀၀) ကုိ အသီးသီးလယ္စားေျမေနထုိင္ရန္ ေျမေပးခ်ေတာ္မူသည္ဟု ေရးသားထားသည္။ မႏၲေလး မဟာျမတ္မုနိ ဘုရားၾကီးသမုိင္းမွာ အေရးေတာ္ပုံ ငါးေစာင္တြဲႏွင့္ ရခုိင္ရာဇဝင္တုိ႔မွ မွီျငမ္းျပီးေရးသားထားရာ ရခုိင္ျပည္နယ္ရွိ ၿမဳံလူမ်ဳိးကုိ ရည္ညႊန္းေၾကာင္း သိသာထင္ရွားလွေပသည္။
ၿမဳံလူမ်ဳိးႏွင့္ပတ္သက္၍ ရွင္မဟာရဌသာရ၏ စတုဓမၼသာရ ကုိးခန္းပ်ဳိ႕တြင္ အေစာဆုံးေရးသား ေဖာ္ျပထားသည္။ ရွင္မဟာရဌသာရမွာ ရခိုင္ျပည္နယ္သုိ႔ ေရာက္ဖူးသူျဖစ္ရာ ရခုိင္ျပည္နယ္ရွိ ခ်င္းလင္း (လင္းကဲ) သက္ ၿမဳံလူမ်ဳိးမ်ားကုိလည္း ေတြ႔ျမင္ဖူးေပလိမ့္မည္။ ရွင္အဂၢသမာဓိ၏ ေနမိဘုံခန္းပ်ဳိ႕ရွင္ျမတ္ ေခါင္၏ သခင္ၾကီးဧခ်င္း စိႏၲေက်ာ္သူဦးၾသ၏ ကစိလကၡဏာသတ္ပုံက်မ္း၊ ဒုတိယနဝေဒး၏ ရခုိင္ႏုိင္ေမာ္ကြန္းမုံေရြးဆရာေတာ္၏ ပဥၥဝုဓပ်ဳိ႕ ျမဝတီမင္းၾကီးဦးစ၏ စစ္ရတုမဟာဗႏၶဳလဘဲြ႕၊ က်ည္းတန္ရွင္ၾကီး၏ စြယ္စုံေက်ာ္ထင္ က်မ္းတုိ႔တြင္လည္း ၿမဳံလူမ်ဳိးအေၾကာင္းကုိ ကဗ်ာလကၤာ စပ္ဆုိထားေၾကာင္း ေအာက္တြင္ေဖာ္ျပပါမည္။
ခ်င္းလင္းသက္ၿမဳံ ပတ္ျခဳံရခုိင္ ( ကုိး နိကုံး ၃ )
ေစာလီသထုံ ျပဴၿမဳံလျမင္ ကရင္ဓႏု (
ဘုံ ၇၄ )
ဒါးဝယ္ၿမဳံသက္ တပက္လင္းခ်င္း (
သခင္ၾကီး ၂၂ )
ကခ်င္ႏွင့္ ဂုံ ျပဴႏွင့္ ၿမဳံ သထုံသည္ကေလး (
ကဝိ ၁၄၇ )
ယြန္းယုိးဒယား ကုလားသက္ ၿမဳံတဲ့ရုံ မၾကြင္း ( ရခုိင္ႏုိင္ ၃၃ )
ျပဴႏွင့္ သထုံ ခုံသရဒံ တပသီၿမဳံ ( ဝု ၅၃ )
ျမိဳၿမဳံကၽြန္းျခား သက္ကုလားကုိ (
စစ္ရတု ၁ )
သက္မင္းကတုံ ျမိဳၿမဳံမက်န္ ကၽြန္ခ်ည္းမွန္ (
စစ္ရတု ၂ )
ပသွ်ာပသ်ဴ ၿမဳံဓႏုႏွင့္ ( မဟာဗႏၶဳလဘြဲ႔ )
ရိပ္ၿမဳံ ျပဴၿမဳံ အနာၿမဳံ မိန္းမၿမဳံ ၾကက္ၿမဳံ ဘယ္သုိ႔နည္း ( စြယ္စုံ ၆၃ )
အထက္ပါေကာက္ႏုတ္ခ်က္မ်ားကုိ ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ ရခုိင္ႏုိင္ေမာ္ကြန္းတြင္ ဟဲရုံ လူမ်ိဳးကို တဲရုံ ဟုေရးသားထားသည္။ စြယ္စုံေက်ာ္ထင္က်မ္းတြင္ ၿမဳံကာရန္ အေမးကုိ ေျဖၾကားျခင္းမရွိေပ။ ျမဝတီမင္းၾကီး ဦးစမွာ စစ္သူၾကီးမဟာဗႏၶဳလႏွင့္အတူ ရခုိင္ျပည္နယ္ ရွင္မျဖဴ (ရွပူရီ) အေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ အဂၤလိပ္ႏွင့္ စစ္ျဖစ္ပြါးရာတြင္ အတူပါဝင္ခဲ့သည္။ ဦးစမွာ စစ္ေျမျပင္တြင္ ပါဝင္ခဲ့သူျဖစ္ရာ ရခုိင္ျပည္နယ္ရွိ တုိင္းရင္းသား လူမ်ိဳးမ်ားကုိ စစ္ခ်ီရတုႏွင့္ မဟာဗႏၶဳလဘြဲ႔တုိ႔တြင္ ထည္သြင္းေရးစပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပသည္။
ၿမဳံလူမ်ိဳးကုိ မဟာပညာေက်ာ္ေလွ်ာက္ထုံးတြင္ အမ်ားဆုံးေတြ႔ရသည္။ ယင္းေခတ္တြင္လည္း ရခိုင္ျပည္နယ္တြင္ ၿမဳံလူမ်ဳိးမ်ားရွိေၾကာင္းကုိ ေအာက္ပါအတုိင္းေလ့လာေတြ႔ရွိႏုိင္သည္။
ေရွးေဘးေလာင္းေတာ္မင္းမ်ားလက္ထက္ မရိပ္ေခ်ာင္းညာေနၿမဳံဘုိးေခါင္သား အုိေခါင္သား အမ်ိဳးတုိ႔ ျငိမ္သက္စြာမေန တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရြာကုိသာ တုိက္ဖ်က္၍ အစဥ္ျပဳက်င့္ဆုိးသြမ္းေသာေၾကာင့္
ထုိအရပ္က သင္းတုိ႔ကုိေခၚျပီး ဘုိးေတာ္ဒသရာဇာမင္းက မာန္ေအာင္ကၽြန္းသုိ႔ ပုိ႔ခ်ေတာ္မူေလရာ
တစ္ႏွစ္ခန္႔ရွိေသာအခါ ထြက္ခြါေလ၍ ယုိးဒယားႏွင့္ ပဲခူတုိ႔ႏွစ္ျပည္ၾကားတြင္ ေနေလရာ ၿမဳံကုိ
ထားဝယ္ဟု တြင္ေလသည္ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊
ညီေတာ္ကုလားတန္စားခ်စ္ေႏွာင္းကုုိလည္း
ၿမဳံ သက္ လင္းကဲ ခ်င္းေခ်ာ္ ေခြးေမြး ေလးတူတဲစြ ေခ်ာင္းသားက တူးခ်ဳပ္လေယာ္ သူတုိ႔မ်ိဳးႏွင့္
ဘုိးေခါင္ေတာင္ အေရွ႕ဘက္ေက်းရြာသုိ႔ ခ်ီတက္ေစသည္ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊
တစ္ခါကေတာ္
သံေတာင္စား ငစုံငယ္သည္ ၿမဳံတုိ႔အရပ္ကလင္းကဲ ၿမဳံသက္တုိ႔ႏွင့္ ပူေပါင္း၍ ျခား နားျပီးေသာ္
ဒါဂါျမိဳ႕စား ေကာင္းညြန္႔သူကုိ အလုိျပည့္လ်င္ ျပည္ပုိင္အမတ္ၾကီးခန္႔မည္ဟူ၍လည္းေကာင္း၊
သားေတာ္သံေတာင္စားအပါအဝင္
သက္ လင္းကဲ ၿမဳံ တုိ႔အၾကီးအေခါင္းမ်ားကုိလည္း အသက္ မသတ္ ကုသုိလ္ေတာ္ရတနာပုံဘုရားမွာ
လွဴေတာ္မူသည္ဟူ၍လည္းေကာင္း၊
မင္းရာဇာၾကီးလက္ထက္
ညီေတာ္မင္းေစာလွကို စစ္တေကာင္းျမဳိ႕စားေပးေလသည္။ တစ္ႏွစ္ရွိ လွ်င္ ကုလား ၁၂ ျမဳိ႕ သက္မင္းေကာင္းလွျဖဴ
ၿမဳံ လင္းကဲတုိ႔ႏွင့္ ေပါင္း၍ ေသာင္းက်န္းေလေသာ္ သကၠရာဇ္ ၉၄၉ တြင္ ျပည့္ရွင္မင္းကုိယ္တုိင္
ခ်ီေတာ္မူလာေသာအခါ စစ္တေကာင္းစား မင္းေစာလွမျပိဳင္ဝ့ံ၍ ဝင္ေလသည္ဟူ၍ ေရးသားထားသည္။ ၿမဳံလူမ်ဳိးမွာ
ရခုိင္ျပည္နယ္တြင္ ခ်င္း လင္းကဲ သက္လူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ အတူတကြေနထုိင္ၾကသည္မွာ ေသခ်ာလွသည္။
စိန္သာထြန္္း (ေျမာက္ဦး)
ဦးစိန္သာထြန္း
၁၂/ဗဟန(ႏုိင္)၀၂၀၆၀၉
တုိက္-၂၁ (ဃ)၊ စံပယ္ရိပ္သာ
ကာကြယ္ေရးဝန္ၾကီးဌါန
ေနျပည္ေတာ္
စိန္သာထြန္္း (ေျမာက္ဦး)
ဦးစိန္သာထြန္း
၁၂/ဗဟန(ႏုိင္)၀၂၀၆၀၉
တုိက္-၂၁ (ဃ)၊ စံပယ္ရိပ္သာ
ကာကြယ္ေရးဝန္ၾကီးဌါန
ေနျပည္ေတာ္
No comments :
Post a Comment